Türkiye’deki Kürt Sorunu, dünya ve Ortadoğu gerçeklerinden soyutlayarak ele alınamaz; alınmaya kalkışılırsa tüm boyutlarıyla anlaşılamaz, gerçeğe ulaşılamaz.

Son zamanlarda, özellikle Kuzey Irak PKK’sının ya da Kandil’in tek yanlı teslim olmayı kabul ettiği şu günlerde DEM’in güncel siyaset terminolojinine ısrarla soktuğu “barış” terimi, teslimiyetin üstüne örtüler bir şala döndü.

DEM’in ısrarla öne ittiği, bazı simantik siyasetçilerin de içselleştirdiği barış kavramını açalım önce: Burada sözü edilen barış devletlerarası bir barış mıdır ? Yoksa soylar/halklar arasındaki bir barış mıdır ? Dahası sosyo politik ya da sınıfsal bir barış mıdır ?

İlkini peşinen eliyoruz. PKK ABD’nin manipüle ettiği bir terör örgütüdür. Ne Türkiye’nin ve en de Türk Silahlı Kuvvetlerinin muhatabı değildir.

Zaten PKK’nın teslim olma kararı alması hiçbir resmi prosedüre bağlı değil. Bugüne kadar olan tüm süreç, gayrıresmi bir süreçtir. Devlet PKK ile hiçbir şekilde masaya oturmuş değil. Kandil’in Apo’nun çağrısı üzerine aldığı tek yanlı bir karar bu.

Peki DEM’in ısrarla üzerinde durduğu barış kavramı, halklar arasında bir barışı mı kastediyor ?

Halklar arasında bir barıştan sözetmek için halklar arasında bir savaş olduğunu da kabul etmek gerekir.

Öyle bir savaş hiç olmadı. Türkler ve Kürtler onbirinci yüzyıldan bu yana               Anadolu topraklarında kardeşçe iç-içe yaşıyorlar. Halklar arasında savaş hiçbir zaman olmadı. Tarihteki tüm Kürt isyanlarının azıcık üzerini kazıyın, altından ya yabancılar, özellikle İngilizler çıkar ya da Kürt aşiret reislerinin, beylerinin nüfuz/egemenlik kavgası !..

Türk-Kürt halkları arasında sınıfsal bir barıştan sözetmek zaten gayrıbilimsel saçma bir sav olur.

DEM, PKK’ya “Kürt halkının bağımsızlık savaşçıları” gibi “milli” bir gömlek giydirmeye çalışıyor. Buradan kalkarak PKK’nın/Kandil’in teslim olma kararını savaşın bitmesi, hakların barış zemininde bir araya gelmesi şeklinde lânse etmeye çabalıyor.

Peki gerçek bu mu ?

Bir kez PKK bir bütün olarak teslim olma kararı almış değil. PKK’nın yüzde 90’ı Suriye’de ABD’nin desteğiyle özerk bir bölge kurma peşinde. Suriye PKK’sını yönetenler bu nedenle Apo’nun silah bırakma ya da teslim olma çağrısını ciddiye almadılar. Çünkü PKK Türkiye’ye yönelik terör etkinliklerini Suriye iç-savaşından bu yana Suriye sınırımıza kaydırdı. Ayrıca ABD’nin de desteği ile Türkiye’yi bölme projesini de askıya almış değil.

Peki bu gerçeklere rağmen biz burada hangi barışı konuşuyoruz ?

Romantik söylemlerle bu gerçeklerin üzerini örtebilir misiniz ?

Kaldı ki o romantik söylemlerin altında bir yığın etnik talebin olduğunu da biliyoruz.

Yanlış anlamaları önlemek için bir kez daha yineleyeceğim:

Kandil’in herşeye rağmen teslim olması elbette Türkiye’nin lehine bir olay olur. Oradaki kan kaybı durur en azından. PKK’nın teslim olmasını ben de istiyorum. Bu olay Türkiye’nin gücünü gösterir.

Bunun dışında, sık sık yazdığım gibi, DEM’in ya da Kürt etnistinin demokratik/hukuki vb, taleplerinin bir bütün olarak ele alınıp mümkün olanlarının çözülmesi gerektiğine de inanıyorum.

Ama, on binlerce insanımızın ölümünden sorumlu terör örgütüne etnik ve tarihsel bir rol atfedip onun teslimiyetini “barış” kavramıyla saklamaya çalışmanın ve böylece halklararası bir savaşın varlığını kabullenmenin yanlış olacağını düşünüyorum.

Anadolu halkları bin yıldır birlikte yaşıyorlar. Zaman içinde evrimleştiler, yeni toplumsal sistemlere geçtiler, farklı devletler kurdular, bazen bir birleriyle de nizaya düştüler, ama hep oradalar ve binlerce yıldır aynı toprakları paylaşıp birlikte yaşıyorlar.

Tarihe bakın...

Halkları birbirine düşürenler, bölenler, çıkarları için kullananlar egemen güçler olmuştur hep.

Bugün de öyel. Ortadoğu’yu yeniden biçimlemek/paylaşmak isteyenler aynı güçler değil mi ? İsrail’ı Gazze’de soykırıma yöneltenler, Irak’ı Suriye’yi bölüp, halkları birbirine düşürenler, kırdıranlar hep onlar değil mi ?..

Şunu da unutmayalım:

Savaş-barış kavramları bir madalyonun iki yüzüdür ve birbirine dönüşebilir; ama kardeşlik bakidir.