Şu elimizi buz kesen havalarda yüreğinde öyle bir umut taşı ki onu senden kimse koparamasın, yüzünde daima kocaman bir tebessüm bulunsun. Mutluluğu sende arasınlar. İnsanoğlunun zaten sadece buna ihtiyacı yok mudur? Mevsimler nasıl olursa olsun muhtaç oldukları yüreği sevgi ile dolu insanların yaşattıkları huzur değil midir? Biz bunu ne kadar da ezbere bilsek de esirgiyoruz…

Evet esirgiyoruz hatta kendimizden. Bir insanın kendisinden başka kimsesi yokken içimizdeki sevgiyi kendimizden esirgiyoruz fakat bir insan kendisinde bulundurmadığı bir duyguyu başkasına veremez. İçimizi ısıtacak o umutlardan biz bu yüzden yoksun düşüyoruz. Sahi Uğur Koşar’ ın bir sözü vardır : ” Dünyayı ancak sevgi güzelleştirebilir ve bu büyük adım; toplumsal kural yıkılarak kişinin önce kendisini sevmesi ile atılacaktır .” diye. Öyle sözler vardır ki can veren, eskimiş, değerini kaybetmemiş bir şarkı gibidirler dudaklarımızda ve susmadan söyleyebildiğimiz, içimize haykırabildiğimiz o sözler zaman geçtikçe daha fazla anlamlı kılınıyor. Ne garip hayat değil midir? Her insan kendi ömrünü avucuna alıyor ve yavaş yavaş parmaklarının arasından döküyor. Söylendiğimiz çok oluyor o dökülen kum tanelerine sebepsizce. Söylenmeyelim daha fazla ne serpilen kum tanelerine ne de zaman geçtikçe anlamını yitiren cümlelere…

Zaten her şey bizim elimizde değil midir? Sımsıkı sarılalım kendimize ve sonra sevdiklerimize. Unutmayalım ki geçmişimiz ve anılarımız rüya, geleceğimiz ise hayaldir fakat rüyayı mutlu kılıp, hayali umutlu yapansa bugündür . Gönlümüz neyin ümidiyle yaşayıp hasretini içinde barındırıyorsa hayatımız boyunca onu getirsin. Hayatınızda her daim gözünüzün önünden geçerken yüzünüzde tebessüm oluşturup güller açtıran anılarınızın olması dileğimle…