Belirli günlerde hatırlıyoruz birbirimizi.

En büyük hasreti söndürmek için bahaneler üretiyoruz .

Kısıtlıyoruz kendimizi bizi biz yapan insanlardan .

Sadece o belirlediğimiz günlerde hatırlıyoruz .

Ayrıca o günlere süslü püslü isimler koyuyoruz.

Üzerimizde emekleri olan o eşsiz insanları bir güne sığdırmayı başarıyoruz .

O bir sürü hatıralarla , anılarla dolu anlamları bir güne sığdırarak kötü gün dostu olamıyoruz .

En kötüsü de annemize onu ne kadar çok sevdiğimizi sadece anneler günü söylememizdir.

Oysa ki onun her daim aklında iken...

Zaman o kadar hızlı akıp gidiyor ki kimi zaman yüreğimizi  pişmanlık kaplıyor  kimi zaman aldırış etmiyoruz halimizden .

Şikayetimiz bile yok araya hasret koyup unuttuğumuz değerlerden .

İnsanlığı böyle unutup mazide bırakıyoruz  fakat en kötü tarafı ise vatanımızı da sadece belirli günlerde yahd edip anlamlı kılmaya çalışıyoruz.

En acısıysa sadece o belirlediğimiz günlerde anıyoruz .

Bu üzerinde durduğumuz toprakların  tarih serüvenini , bu vatan için verilen mücadeleyi yapılan törenlerde anmakla yetiniyoruz . Diğer zamanlarda ise haberdar bile olmuyoruz.

Oysaki toprak basit bir toprak parçası  değildir çünkü  dünyanın herhangi bir yerindeki toprak parçası bir vatan sayılamaz .

Bu yüce vatanımızın bizde yaşattığı o anlamları , içimizde barındırdığı duygu fırtınasını  yaşatamaz ; çünkü vatan , bir kimsenin doğup büyüdüğü, bir milletin üzerinde yaşadığı , barındığı  , gerekirse uğruna canını vereceği yerdir. İnsanın öyle kolay düşürmemesi gerekir dilinden . 

Bilmeliyiz ki hayatımızda  yer alan o eşsiz anlamlara sahip olan insanlar sadece belirli günlerde hatırlanmaması gerekir  lakin kendi benliğimizi  bulduğumuz bu toprakları da ancak bir bütün oluşturarak , üzerimizdeki  sevgileri , emekleri unutmayarak sahip çıkmış oluruz.