Esmer bir rüzgârın kederleri esiyor çok uzaklardan
Sözler kendini yiyip bitiriyor bunalımların anaforunda
Öpülmemiş bir dudağın hasreti de değil beklenen
Başkaları aranıyor birini bitiremeden
Nasıl bir kaosa düşer taze yüreğin sevdası
Bilirsin tanırsın sevmelerini okyanus tutamazken
Anlatamazsın labirente sıkışmış kadına
Cümle alemin bildiği o ortak gerçeği
Ve erimenin baş aşağı gidişine düşen esmerlik
Sonunda kandan güle dönüşüp anılar mezarlığında
Yaktı tüm güzel an’ların fotoğraflarını
Yok ettiğini sanarak tüm tanıkları
Artık yararı yok göz yaşına acı saklamanın
Gitmek isteyen gider kalan kalır
İnsanlar anlamasa da
Dünyanın sevmek diye bir anlamı vardır
Ey kendini yiyip bitiren esmer rüzgâr
Yinede gel dinlen istersen yüreğimde
Bende yanık değil fotoğrafların anıları
Cağaloğlu, 22 Haziran 2011
Bu Yazı Toplam 2977 Defa Okunmuştur
Yorumlar
Yorumlar, editörlerimiz tarafından onaylandıktan sonra yayınlanır. Kanunlara aykırı, konuyla ilgisi olmayan, küfür içeren yorumlar onaylanmamaktadır.
Henüz bir yorum yapılmamış
Diğer Yazıları
Köşe Yazarlarımız
Çok Okunan Köşe Yazıları
» Henüz BUGÜN Yazı Görünmüyor
